W posiedzeniu udział wzięli m.in.:

- Piotr Cieśliński - przewodniczący Zespołu, poseł
- Jolanta Hibner - członek Zespołu, posłanka
- Michał Kurtyka – Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Energii
- Piotr Zabadała – Naczelnik Wydziału Regulacji Przemysłowych w Departamencie Innowacji w Ministerstwie Przedsiębiorczości i Technologii
- Tomasz Zieliński – Prezes PIPC
- Krzysztof Kidawa – ekspert ds. Regulacji w PKN Orlen
- Beata Wittmann – Dyrektor Korporacyjny ds. Energii w Grupie Azoty S.A.
- Renata Auchimik – PIPC
- Marcin Sekuła – PIPC

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Energii Michał Kurtyka tytułem wstępu przedstawił krótko stan prac nad pakietem zimowym oraz kwestie reformy systemu EU ETS (ceny uprawnień oraz ich ilość, które wpłyną na koszty dla przedsiębiorców). W zapisach pakietu zimowego istnieje szereg zapisów odnoszących się do przemysłu chemicznego, np. wzmocnienie roli odbiorcy, magazynowanie energii oraz zarządzanie popytem. W trakcie dyskusji stwierdził, że wyzwaniem jest to, jakie mechanizmy powinny być budowane na poziomie krajowym oraz europejskim.

Prezes PIPC, dr inż. Tomasz Zieliński przedstawił wagę pakietu zimowego oraz reformy EU ETS dla polskiego sektora chemicznego, gdyż energia jest kluczowym czynnikiem determinującym cenę wytworzenia danego produktu. Istotna jest również kwestia uzależnienia od surowców bazowych.

Prezentację przedstawił Krzysztof Kidawa, Przewodniczący Komisji PIPC ds. Energetyki i Klimatu. Beata Wittmann słowem uzupełnienia omówiła strukturę cen energii elektrycznej dla przedsiębiorstw w Polsce i zagranicą. Koszt energii w Polsce jest niewspółmiernie wyższy niż w przypadku państw sąsiednich, mimo iż cena energii tzw. czarnej jest porównywalna. Aby poprawić konkurencyjność polskich przedsiębiorstw, w Polsce powinien być wprowadzony system rekompensat oraz powinny zostać zmniejszone koszty regulacyjne dla przedsiębiorstw, tak ja ma to miejsce w innych krajach UE, np. w Niemczech.

Renata Auchimik (ekspert PIPC) wskazała na możliwość stworzenia rynków zbytu dla sektora chemicznego, np. poprzez program termomodernizacyjny w budownictwie (drugi co do wielkości konsument produktów chemicznych), który pozwoli na efektywną kosztowo poprawę efektywności energetycznej w Polsce. Dodatkowo postulowała bliską współpracę z Ministerstwami w rozpoczynającym się procesie komitologii przy implementacji Dyrektywy EU ETS po 2020 roku oraz zwróciła uwagę na zagrożenia związane z redukcją benchmarków, w tym benchmarku ciepła.

„Koszty energii w przemyśle chemicznym w świetle reformy EU ETS i propozycji pakietu „Czysta energia dla wszystkich Europejczyków” (tzw. pakiet zimowy)”.

Energochłonny przemysł chemiczny w Polsce boryka się z rosnącymi kosztami polityki energetyczno – klimatycznej Unii Europejskiej. Od wielu lat dokonujemy znaczących wysiłków na rzecz ochrony środowiska, poprawy jakości powietrza, poprawy efektywności i modernizacji instalacji przemysłowych, w tym energetyki.

Propozycje przedstawione przez Komisję Europejską w postaci tzw. „Pakietu Zimowego” pokazują wizję zmian, jakie miałyby zostać wprowadzone w unijnym sektorze elektroenergetycznym. Do najważniejszych dokumentów zaliczamy propozycje rozporządzenia dotyczącego „zarządzania unią energetyczną”, rozporządzenie o „wewnętrznym rynku energii”, dyrektywę o „wewnętrznym rynku energii”, nowelizację dyrektywy o „energii ze źródeł odnawialnych” oraz o „efektywności energetycznej”.

Z jednej strony reforma i harmonizacja rynków energetycznych niesie szanse poprawy konkurencyjności unijnego przemysłu chemicznego w procesie przejścia do gospodarki niskoemisyjnej i wypełnienia celów klimatycznych. W tym kontekście postulowano, by pakiet:

- zapewnił konkurencyjną, niezawodną i zrównoważoną energię dla przemysłu;

- umożliwiał wdrażanie innowacyjnych, energooszczędnych produktów i technologii w sektorach takich jak budownictwo i transport;

- obniżał koszt odnawialnych źródeł energii;

- unikał kosztownego i niepotrzebnego nakładania się przepisów prawnych.

Przemysł chemiczny konkuruje na globalnych rynkach towarowych i potrzebuje niezawodnych dostaw energii w konkurencyjnej cenie na zliberalizowanym europejskim rynku energii elektrycznej. Kluczowe elementy zarządcze Pakietu powinny promować aspekt konkurencyjności przemysłu jako nadrzędny. Zintegrowane plany krajowe powinny być elastycznie dostosowywane i rozwijane w ścisłej współpracy z przemysłem, w celu odzwierciedlenia trendów ekonomicznych i wahań popytu. Cele klimatyczno – energetyczne powinny objąć przede wszystkim sektory nieprzemysłowe, a jedynie braki - być kompensowane przez nałożenie dodatkowych wymogów na przemysł.

Przemysł chemiczny nieustannie dąży do poprawy efektywności energetycznej swojej produkcji, ale potrzebuje większej ilości energii do opracowania bardziej innowacyjnych rozwiązań (np. wykorzystanie biomasy, chemia oparta na wodorze). Nie popiera się proponowanych oszczędności energii w wartościach absolutnych w działalności przemysłowej - oszczędności energii powinny pochodzić z poprawy efektywności energetycznej, a nie ze zredukowanej produkcji przemysłowej^[1]. Użycie energii w przemyśle objętym EU ETS musi zostać wyłączone z wszelkich zobowiązań dotyczących oszczędności energii (Art. 7), a uczestnictwo w energetycznych programach oszczędnościowych powinno pozostawać w pełni dobrowolne.

Postęp uzyskany w zakresie efektywności energetycznej w przemyśle chemicznym zbliża się do limitów technologicznych. Sama Komisja Europejska w ocenie skutków przyznaje, że znacznie większy potencjał poprawy w sposób efektywny kosztowo posiada budownictwo czy sektor usług. W interesie przemysłu chemicznego są rozwiązania prawne prowadzące do wykorzystania największego, efektywnego kosztowo potencjału oszczędności energii w sektorze budownictwa^[2]. Postuluje się, by wskaźniki renowacji budynków były oparte przede wszystkim na termomodernizacji, a nie bardziej powszechnym wykorzystaniu technologii w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, która nie prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania na energię.

Zapisy pakietu powinny wspierać rynkowy rozwój produkcji energii i mechanizmów cenowych, który zapewni równy dostęp wszystkich źródeł energii do sieci. Uważamy, że liberalizacja rynku w efektywny kosztowo sposób zostanie osiągnięta poprzez poprawę regionalnej współpracy transgranicznej (pod warunkiem pozostawienia uprawnień regulatorom państw członkowskich w obszarze zapewnienia stabilności krajowych systemów elektroenergetycznych), urynkowienie OZE oraz bardziej dynamiczne ustalanie cen zarówno w krótko- i długoterminowych umowach. Powinno to być powiązane z rozwiązaniami zarządzania popytem i odpowiedzialnością uczestników rynku, które wpływają na stabilność sieci. Rosnący udział nieregularnych dostaw energii odnawialnej będzie wymagał większej elastyczności popytu. Przemysł gotowy jest przyczynić się do rozwoju mechanizmów zarządzania popytem (DSR) w warunkach adekwatnego wynagrodzenia. Jednak wkład w zarządzanie popytem przemysłowym nie powinien odbywać się kosztem efektywności procesowej i energetycznej.