Ceremonia wręczenia statuetki miała miejsce podczas uroczystej kolacji w ramach konferencji „Bezpieczeństwo Instalacji Przemysłowych” (28-29 październik, hotel Trzy Korony, Puławy). Laudację wygłosił profesor Kazimierz Lebecki, laureat ubiegłoroczny tej nagrody.

Statuetkę, w imieniu rodziny profesora, odebrała jego dyplomantka – Agnieszka Gajek z Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, która podziękowała za wyróżnienie.

 „Przez 10 lat Jerzy Michalik brał aktywny udział w Konferencji Naukowo-Technicznej: „Bezpieczeństwo Instalacji Przemysłowych” – dlatego wyróżnienie Go za całokształt pracy zawodowej związanej z tą tematyką nagrodą: Klucz Sukcesu właśnie w tym miejscu – jest dla nas wielkim honorem, przyjemnością i zaszczytem. Jesteśmy pewne, że tym  samym byłoby to wyróżnienie także dla Niego” – napisała żona oraz córki profesora Michalika w podziękowaniu za Klucz Sukcesu.

O profesorze

Urodził się 25 września 1938 r. Doktorat w 1965 r. na Uniwersytecie Technologicznym w Moskwie w Moskiewskim Instytucie Stali i Stopów, habilitacja 1974 w Instytucie Badań Jądrowych, profesura od 1989 r. uchwałą Rady Państwa pracując w Instytucie Energii Atomowej.

Specjalność naukowa ­– fizykochemia, metalurgia, technika jądrowa (nukleonika techniczna), inżynieria środowiska, bezpieczeństwo chemiczne.

1965 do 1982: Instytut Badań Jądrowych (IBJ) początkowo jako inżynier, potem adiunkt, a następnie jako docent, od 1977 do 1982: zastępca dyrektora Instytutu Badań Jądrowych, kierownik ośrodka warszawskiego na Żeraniu, kierownictwo naukowe i administracyjne ośrodka IBJ, w 1982: I zastępca dyrektora Instytutu Badań Jądrowych, a następnie dyrektor. Po reorganizacji i podziale IBJ, został utworzony Instytut Energii Atomowej, jako jeden z trzech nowych instytutów – którego od 1983 do 1990 prof. Michalik był dyrektorem.

Od 1996 do końca życia profesor Jerzy Stanisław Michalik pracował w Centralnym Instytucie Ochrony Pracy – Państwowym Instytucie Badawczy, na stanowisku profesora w Zakładzie Zagrożeń Chemicznych, Pyłowych i Biologicznych, a od lutego 2011 jako kierownik Pracowni Bezpieczeństwa Chemicznego. Główny wykonawca wielu prac badawczych. Wykładał również w Wyższej Szkole Zarządzania Ochroną Pracy w Katowicach, jak również w Wyższej Szkole Zarządzania i Prawa im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie.

Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Srebrnym (1970), a następnie Złotym (1978) Krzyżem Zasługi, trzema medalami za Zasługi dla Obronności Kraju – Brązowym (1976), Srebrnym (1978), Złotym (1983), złotym medal za Zasługi dla Pożarnictwa (1986), pięcioma odznakami w tym Złotą Odznaką Honorową „za Zasługi dla Warszawy” (1978) i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Instytutu Badań Jądrowych” (1982). Nominowany oraz wpisany został do „Złotej Księgi Nauki Polskiej 2000 – Naukowcy przełomu wieków” (biogramy około 3000 profesorów polskich o „największych dokonaniach na polu nauki i techniki”). Ważniejsze nagrody i wyróżnienia Profesora to nagrody za prace naukowo-badawcze w tym: nagroda Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Atomowej (trzykrotnie), nagroda Rady ds. Atomistyki, nagrody Prezesa Urzędu Energii Atomowej (dwukrotnie), nagroda Ministra Energetyki i Energii Atomowej, nagrody Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki (trzykrotnie), nagrody Ministerstwa Obrony Narodowej (sześciokrotnie) za prace na rzecz obronności kraju, ale także nagrody za prace wdrożone do przemysłu – nagrody z Funduszu Postępu Techniczno-Ekonomicznego (pięciokrotnie) i nagroda Ministerstwa Energetyki i Energii Atomowej.

Jego dorobek naukowy obejmuje ogółem 422 prace, a w tym m.in.: książki, monografie, podręczniki, publikacje oryginalne, artykuły przeglądowe, skrypty, referaty, komunikaty.

Ogółem uczestnictwo w 125 konferencjach, sympozjach, seminariach międzynarodowych   i krajowych, w tym w 109 z referatem; z tego: 69 – międzynarodowe i 55 – krajowe. Liczba wygłoszonych referatów i komunikatów naukowych: 131, a w tym: 66 na konferencjach, seminariach etc. międzynarodowych, z czego kilkanaście tzw. „invited papers”, m.in. w USA, b. ZSRR, Finlandii, b. Czechosłowacji, RFN, Australii, Pakistanie, Malezji, Rosji oraz 65 na krajowych.

Członek wielu komitetów i rad naukowych m.in Rady ds Atomistyki, Komitetu Problemów Energetyki przy prezydium PAN, CIOP-PIB, Instytutu Energii Atomowej, Instytutu Badań Jądrowych i wielu innych (ponad 20).

Ponad 30 letnie doświadczenie pracy w dziedzinie poważnych awarii. Doświadczony wykładowca w wielu dziedzinach, w szczególności w obszarze zapobiegania poważnym awariom przemysłowym.

Misje w charakterze eksperta Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), eksperta Unii Europejskiej oraz członek członek Zespołu Ekspertów ONZ ds. Najlepszych dostępnych technik (Best Available Techniques – BAT) oraz Najlepszych praktyk środowiskowych (Best Environment Practices – BEP) – UNEP Expert Group on  BAT/BEP.

Opiekun naukowy i konsultant 3 prac doktorskich oraz promotor 2 prac doktorskich, recenzent 7. prac doktorskich, recenzent 3. rozpraw habilitacyjnych oraz dwóch recenzji w postępowaniach kwalifikacyjnych o mianowanie na docenta, promotor licznych prac dyplomowych na studium podyplomowym „Bezpieczeństwo i ochrona człowieka w środowisku pracy” w CIOP – PIB.

Czytając o osiągnięciach i zasługach profesora Jerzego S. Michalika można śmiało powiedzieć, że był postacią wybitną, jednakże gubi się wśród tego całego dorobku naukowego, prawdziwego człowieka. Kochał swoją pracę, uważał, że jeżeli człowiek decyduje się aby coś robić w życiu, to powinien wykonywać to najlepiej jak potrafi, nie oszczędzając się. Nie tolerował niedoróbek, bylejakości, obijania się. Zawsze angażował się całkowicie w każdy projekt, niezależnie od jego rangi czy wielkości, nie ważne, czy była to opinia, wniosek, sprawozdanie, czy nawet zwykłe pismo, wszystko musiało być dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Był bardzo wymagającym kierownikiem, ale tak naprawdę najwięcej wymagał od siebie samego.

Cytat „nic tak nie plami kobiety jak atrament” profesor Michalik uogólnił na wszystkich ludzi, często podkreślał, jak ważne jest nie tylko co się pisze, ale również jak. Słowo pisane powinno za każdym razem być staranie przemyślane i zweryfikowane, aby uniknąć nawet najdrobniejszych błędów. Zwracał szczególną uwagę na formę stosowanych wyrażeń, układ graficzny tekstu, interpunkcję, szczególnie nie lubił jakiejkolwiek ingerencji osób trzecich w swoje teksty, a już szczególnie przestawiania przecinków. 

Na wszystkich zawsze robiła wrażenie ilość języków, którym posługiwał się profesor. Oprócz rosyjskiego i niemieckiego, którymi władał tak dobrze jak językiem ojczystym, profesor znał również angielski, francuski i czeski. Potrafił na konferencji wygłosić bez przygotowania referat w każdym z sześciu języków. Pomimo łatwości z jaką profesor posługiwał się obcymi językami, największą wagę przykładał jednak do przekazania swojej wiedzy polskim przedsiębiorcom, inspektorom, władzom, stąd tak duża liczba artykułów publikowanych w krajowych czasopismach, referatów wygłaszanych na krajowych konferencjach. To była Jego misja – dotrzeć do polskich odbiorców.

Przyznane Klucze Sukcesu

Przypomnijmy, że statuetka Klucza Sukcesu, przyznawana na konferencji Bezpieczeństwo Instalacji Przemysłowych trafiła już do profesora Adama Markowskiego z Politechniki Łódzkiej oraz rok temu do profesora Kazimierza Lebeckiego z Wyższej Szkoły Zarządzania Ochroną Pracy.