Jak pamięta pan przemysł chemiczny sprzed lat? 
Swoją karierę w branży chemicznej zaczynałem w 1999 roku poza granicami kraju. Był to czas szybkiej konsolidacji. Wśród dziesięciu największych firm chemicznych świata były nieistniejące już firmy, jak Hoechst, Rhône-Poulenc czy ICI. Wszystkie zostały wchłonięte przez innych gigantów. Wartość sprzedaży BASF w 1998 roku wynosiła ok 34 mld $ (w 2012 roku było to już ok. 94 mld $). Europa Centralna i Wschodnia była jednym z kluczowych rynków wzrostowych. Postrzegano nasz region z dużą ciekawością. Nie byliśmy jeszcze członkami EU, nasz region rządził się nieco innymi prawami. Moim kolegom z zagranicy trudno było zrozumieć, dlaczego w Polsce wszyscy klienci nazywają się tak samo – „zakłady”. To był fascynujący czas.

Jakie problemy ówcześnie występowały, jaka panowała atmosfera? 
Konkurencja w Azji i na Bliskim Wschodzie dopiero się rodziła i powoli rosła świadomość, że złote czasy zachodnich koncernów mogą się kończyć. Stąd zapewne trend konsolidacyjny. Zdarzało się, że wielkie firmy przymierzające się do akwizycji, same zostały przejmowane przez firmy mniejsze i na kredyt. Na początku XXI wieku gwałtownie zaczęła rosnąć cena ropy, powszechnie mówiono o jej kończących się zasobach, a głównym winowajcą miały być rozwijające się Chiny. W ciągu dekady atmosfera w branży chemicznej faktycznie się pogorszyła, przynajmniej z punktu widzenia koncernów zachodnich. I rzeczywiście w dziesiątce największych firm chemicznych świata pojawiły się SABIC i Sinopec. Zmieniła się również polska branża. W nazwach firm „zakłady” zostały zastąpione przez „grupa”.