Powody budowy: strategiczne dla bezpieczeństwa. Jaki efekt? Porównanie terminali LNG w Kłajpedzie i Świnoujściu cz. 1
Budowa terminalu do odbioru skroplonego gazu ziemnego była rozważana w Polsce od wielu lat. W 2006 roku zapadła decyzja o wybudowaniu go w Świnoujściu. W 2008 Rada Ministrów zakwalifikowała ją jako inwestycję strategiczną dla bezpieczeństwa energetycznego kraju. Na podjęcie decyzji o budowie terminalu LNG na Litwie wpłynęły dwa czynniki: wysoka cena gazu sprowadzanego z Rosji i konieczność dostosowania się do wymagań unijnych. Czy terminale te spełniają dzisiaj swoje zadanie?
W sytuacji, w której budowanych jest cora więcej terminali LNG, naturalnym zjawiskiem jest rodząca się konkurencja. Nie wystarczy już tylko świadczenie usług podstawowych. Teraz największe terminale prześcigają się w ilości, rodzaju i jakości świadczonych usług dodatkowych, związanych z ich podstawową działalnością. Należą do nich: magazynowanie (lub przedłużone składowanie) LNG, załadunek na autocysterny, załadunek na cysterny kolejowe, bunkrowanie LNG, a także dostawy ciepła, chłodu oraz energii elektrycznej.
FOT. 1 Terminal LNG w Świnoujściu (źródło: Gaz-System S.A.)
Liderem jest Japonia
Pod koniec 2015 roku na świecie znajdowało się 57 terminali skraplających, które łącznie były w stanie
wyprodukować 308 MT LNG w ciągu roku. Terminali regazyfikacyjnych było razem 118, całkowita moc
regazyfikacji wyniosła 777 MT/rok. Wśród terminali regazyfikacyjnych znajdowało się 98 terminali lądowych oraz 20 pływających. Japonia jest niekwestionowanym liderem – posiada aż 33 terminale do regazyfikacji
LNG
Tabela 1 przedstawia zestawienie terminali regazyfikacyjnych w Europie na początku 2016 roku. Na naszym kontynencie znajduje się tylko jeden terminal skraplający – norweski Hammerfest. Pozostałe 24 terminale, które w przedstawionym okresie prowadziły działalność komercyjną, były terminalami regazyfikacyjnymi. 4 z nich to instalacje pływające. Aż 14 zarówno importowało, jak i reeksportowało LNG. To właśnie europejskie terminale świadczą najwięcej usług poza regazyfikacją. Jest to związane z dużą konkurencją, z którą muszą się mierzyć. W sytuacji, gdy państwa europejskie poza gazem z LNG mają możliwość korzystania z gazu z krajowego wydobycia, gazu importowanego gazociągami czy też z dostaw z państw sąsiednich, terminale nie są w stanie utrzymać się z samej sprzedaży regazyfikowanego, importowanego LNG. Największą zdolność regazyfikacji posiada terminal South Hook LNG zlokalizowany w Zjednoczonym Królestwie, największą pojemność magazynową zaś również znajdujący się w tym kraju, terminal Isle of Grain. Jako kraj największe zdolności, zarówno jeśli chodzi o magazynowanie, jak i o regazyfikację LNG, posiada Hiszpania, w której zlokalizowanych jest 7 terminali. W zestawieniu nie znalazł się terminal w Świnoujściu, który wówczas nie prowadził działalności komercyjnej.
