Pierwsze zapałki wynaleźli Chińczycy w 508 roku powlekając sosnowe ogniste patyczki siarką. W Europie pierwsze próby wzniecenia ognia za pomocą substancji chemicznych pojawiły się dopiero  w 1805 roku, kiedy to K. Chancel, asystent francuskiego chemika Thenarda zanurzył koniec specjalnie spreparowanej drewnianej drzazgi w stężonym kwasie siarkowym. Kilka lat później angielski aptekarz John Walker wynalazł zapałki składające się z chloranu potasowego, siarczku antymonu i krochmalu, które zapalały się przez potarcie łebka patyczka o papier ścierny (o ściernej powierzchni z mielonego szkła).

Dalsze poszukiwania skutecznej, a przede wszystkim bezpiecznej metody zapalania zapałek doprowadziły do zastosowania w masie zapalającej białego fosforu – zapałki takie nazywano Lucyferami. Wówczas też pojawiły się pierwsze fabryki zapałek. Jednak biały fosfor okazał się bardzo szkodliwy dla ludzkiego zdrowia. Z pomocą w 1845 roku przyszedł chemik Anton von Schrotter, który stworzył zapałki na bazie nietoksycznego i bezpieczniejszego w stosowaniu czerwonego fosforu – pierwiastek  uzyskany z białego fosforu.

W 1855 roku został on wykorzystany przez Szwedów, braci Lundström, którzy rozpoczęli fabryczną produkcję zapałek bezpiecznych tzw. zapałek szwedzkich, które później rozprzestrzeniły się na całą Europę. Ich rewolucyjność polegała na umieszczeniu łatwopalnego fosforu na opakowaniu pudełka, w miejscu gdzie pocierano zapałkę, zaś łebek zapałki wykonano z materiałów pozbawionych fosforu. Podobnie bezpieczne były zapałki wytwarzane we Francji w których fosfor biały zastąpiono siarczkiem fosforu – P₄S₃.

Nowością okazały się również wynalezione przez  Schwierunga w 1893 roku zapałki, zapalające się o każdą powierzchnię (składające się z ołowianu potasowego K₄PbO₄ i fosforu czerwonego).

[VIDEO] Zobacz jak wygląda dziś produkcja zapałek.

Źródło: Muzeum Produkcji Zapałek w Częstochowie

fot.: sxc.hu