Aby spełnić więc ten wymóg zapotrzebowanie na wodór odnawialny dla polskiego przemysłu oraz na potrzeby transportu zeroemisyjnego powinno kształtować się na poziomie ok. 300 tys. ton w 2030, a nawet 400 do 600 tys. ton w perspektywie 2040 roku. O podobnych ilościach mówiono 16 listopada 2023 roku na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie odbyła się trzecia edycja Hydrogenconference.pl, podczas której zaprezentowano raport „Prognoza zapotrze bowania na wodór odnawialny RFNBO w Polsce do 20301. Wg tego raportu w sektorze przemysłowym, gdzie w 2022 r. największym konsumentem wodoru był sektor rafineryjny oraz chemiczny, popyt na wodór odnawialny może wynosić w 2030 roku odpowiednio ok. 190 tys. ton wodoru w scenariuszu bazowym oraz ok. 211 tys. ton w scenariuszu rozszerzonym. Łącznie popyt na wodór RFNBO w 2030 roku może wynosić, w scenariuszu bazowym, ok. 227 tys. ton wodoru oraz ok. 250 tys. ton wodoru w scenariuszu rozszerzonym.

Gdyby pokryć całkowite zapotrzebowanie pro dukcji krajowej na wodór oznaczałoby to potrzebę zainstalowania w Polsce ponad 4 GW elektrolizerów, które musiałyby pracować w sposób ciągły. A ponieważ mają współpracować z farmami OZE, potrzebna będzie jeszcze większa liczba elektrolizerów oraz magazynów energii, no i oczywiście budowa nowych mocy farm OZE. Wymagana będzie też adaptacja sieci gazowej i budowa sieci dedykowanych linii przesyłowych wo doru oraz ich synchronizacja z budową Europejskiej Sieci Przesyłu Wodoru.

Polska Strategia Wodorowa

Tymczasem Polska Strategia Wodorowa (PSW) z 2021 roku wyznacza cel uruchomienia instalacji do produkcji niskoemisyjnego wodoru o mocy 50 MW do 2025 roku i 2 GW do 2030 roku. Przyjęta strategia ORLENU nt. wodoru, tzw. program Hydrogen Eagle, zakłada osią gnięcie do 2030 roku mocy wytwórczych wodoru na poziomie ok. 50 tys. ton rocznie (w 6 hubach wodoro wych w Polsce, w Czechach oraz na Słowacji). W hubach tych docelowo ma być zainstalowany szereg instalacji elektrolizy o mocy ok. 250 MW, do których energia elek tryczna OZE zostanie dostarczona z wykorzystaniem mocy morskiej farmy wiatrowej Baltic Power. Strategia Wodorowa ORLENU z lutego 2022 pokazuje ambitny cel produkcji wodoru o mocy 1 GW w perspektywie 2030+.

Jeżeli Polska ma otworzyć się na inwestycje, to wszyscy, którzy zechcą zainwestować w swoje fabryki w kraju muszą mieć pewność, że będą zasilani energią odnawialną. Zatem muszą zostać wypracowane wie loletnie kontrakty off-take pomiędzy producentami i odbiorcami wodoru. Potrzebne więc będą olbrzymie inwestycje w źródła OZE, ale potencjalni inwestorzy muszą być przekonani o stabilnej regulacji. Nie sprzyja temu niestety kolejna ostatnio proponowania zmiana w zakresie systemu zielonych certyfikatów2. A przecież produkcja wodoru w oparciu o nadwyżki energii OZE to większa stabilizacja systemu elektroenergetyczne go przez wykorzystanie wodoru i/lub amoniaku jako magazynu energii na dużą skalę. PSW, w swoim celu nr 1, przewiduje takie działania na poziomie 1 MW, a potrzeby są na pewno większe. Uaktualniona Polska Strategia Wodorowa powinna wzmocnić rolę wodoru w systemie elektroenergetycz nym, wykorzystania wodoru jako magazynu energii, a także paliwa dla transportu. W nowej wersji PSW trzeba wyraźnie zaznaczyć i zaproponować warunki do synergii morskiej energetyki wiatrowej z produkcją wodoru i jego magazynowania w kawernach. Wodór musi być przesyłamy układem rurociągowym wyko rzystując elementy istniejącego systemu przesyłowego gazu ziemnego. Bardzo dobrze, że GAZ-SYSTEM zgłosił wniosek3 o przyznanie priorytetowego statusu pro jektów PCI dla trzech projektów planowanych przez spółkę. Obejmują one:

• Nordycko-Bałtycki Korytarz Wodorowy (Nordic--Baltic Hydrogen Corridor), który ma na celu bu dowę korytarza służącego do transportu wodoru z Finlandii, przez państwa bałtyckie i Polskę do Niemiec.

• Krajowy szkielet wodorowy obejmujący infrastruk turę łączącą krajowych producentów wodoru, źró dła importowe, magazyn wodoru w Damasławku z odbiorcami końcowymi i ew. lokalnymi sieciami dystrybucyjnymi.

• Magazyn wodoru w Damasławku.

Musimy się już teraz przygotować do wykorzystania Nordycko-Bałtyckiego Korytarza Wodorowego do im portu wodoru. Powinniśmy jednak pamiętać, że każdy import jest geopolitycznie ryzykowny, więc wytwa rzanie i magazynowanie energii na miejscu może być kosztowne, jednak zapewni większe bezpieczeństwo energetyczne.

Ze względu na koszty transportu wodoru inne niż rurociągowe modelem docelowym dla transportu pu blicznego, ciepłownictwa i drobnego przemysłu stanie się produkcja wodoru bazująca na różnych surowcach i różnych technologiach. Będziemy produkować nie tyl ko sam wodór, ale i paliwo syntetyczne, które łatwo jest transportować i implementować do przemysłu. Innym produktem niż amoniak będzie e-metanol – szczególnie do zastosowania jako paliwo w transporcie morskim.

Cel dla uruchomienia instalacji do produkcji wo doru ze źródeł niskoemisyjnych o min. mocy 50 MW i mocy elektrolizerów 2 GW powinien być zwiększony.  A rozwój technologii P2X powoli na powstanie nowych gałęzi przemysłu.