Jaki był rok 2014 dla polskiej chemii i petrochemii?
To był niezły rok, bez specjalnych osiągnięć, ale też bez napięć i zawirowań jakie zdarzały się temu sektorowi w przeszłości. Niestety nie było też spektakularnych sukcesów, nowych produktów na rynku czy oczekiwanych kolejnych fuzji i przejęć. Moim zdaniem branża trochę przespała czas przed nadchodzącym tsunami produktów petrochemicznych związanych z amerykańską rewolucją węglowodorów łupkowych i nie doceniła trwałej tendencji spadku cen nośników energetycznych na świecie. To może przynieść kłopoty już w tym roku, a na pewno w następnym.

Co zrobić żeby zachęcić do bardziej intensywnych prac wydobywczych w kraju?
Należy zmienić prawo lub stanowiących to prawo. W dzisiejszych czasach niejasna legislacja lub jej brak szybko odstrasza międzynarodowy kapitał, który dysponuje dostępem do nowoczesnych i innowacyjnych technologii, a polskiego kapitału jeszcze długo nie będzie stać na prowadzenie realnych prac wydobywczych. Najgorszym przykładem są tu polityczne obietnice oparcia wypłat naszych emerytur na wyimaginowanym gazie łupkowym, długotrwała inercja w łączeniu koncesji poszukiwawczych i wydobywczych czy manipulowanie przy różnego rodzaju podatkach od kopalin. Dzięki temu dalej nie wiemy jakimi zasobami surowców dysponujemy i zmuszamy polskie firmy do inwestycji w dziedzinach, o których nie mają pojęcia i/lub wystarczających środków finansowych.

Jak ocenia Pan prowadzone w kraju inwestycje największych spółek: Terminal PERN, Terminal LNG czy budowa bloku parowo-gazowego przez PKN ORLEN.
To wszystko są kontrowersyjne inwestycje podjęte jakby pod jakąś presją, a nie rozwagą i kompetencją biznesową. Oczywiście bardzo im kibicuję, bo po prostu mi żal poniesionych nakładów fi nansowych. Terminal PERN jest pewnym zagrożeniem dla polskich spółek naftowych, bo daje szanse konkurencji na sprowadzanie paliw na polski rynek, a w części chemicznej będzie miał podobne oddziaływanie na producentów chemikaliów. Terminal LNG był złą alternatywą dla połączeń rurowych z sąsiadami, a kupiony za wcześnie i pod presją polityczną katarski gaz już jest kłopotliwy i za drogi zanim jeszcze przypłynął do Polski. Energetyczna inwestycja PKN Orlen niesie zaś dodatkowe ryzyka, z którymi nawet branżowym graczom będzie sobie trudno poradzić. Na szczęście wszystkie te firmy są pod kontrolą jednego akcjonariusza i trzeba mieć nadzieję na ich współdziałanie przy wykorzystaniu rozpoczętych inwestycji, które w większości przecież realizujemy w niechlubnym tempie autostrad i linii kolejowych.

Jakie są trzy najważniejsze dla Pana wydarzenia ubiegłego roku?
1. Podpisanie przez Grupę Azoty kontraktu na budowę wytwórni poliamidów 80 000 t/rok w Tarnowie – to modelowy projekt z zagospodarowaniem trudno sprzedawalnych nadwyżek kaprolaktamu, rozszerzeniem i wykorzystaniem Krakowskiej SSE i ważny krok do wzmocnienia kulejącego ekonomicznie segmentu tworzyw sztucznych w spółce.
2. Wycofanie się PGE z inwestycji energetycznej w Puławach, bo kończy to etap miraży energetycznych typu : ”każdy może mieć swoją elektrownię”. Teraz czekam na zakończenie zabawy w energetykę nuklearną, na którą nigdy nie będzie stać polskich firm.
3. Nowa emisja LOTOSU z aktywnym udziałem Skarbu Państwa, który po raz kolejny (po Ciechu) zachowuje się jak wzorowy właściciel ratując swoją spółkę. Ciekawe czy przez analogię do Ciechu posłuży to przygotowaniu spółki do sprzedaży, bo w jej strategiczny charakter dla polskiej gospodarki wierzą chyba tylko politycy.