Zanieczyszczona woda odpowiada za 1,2 miliona zgonów rocznie (wg ourworldindata.org), dlatego musimy rozwijać systemy alarmujące o zagrożeniach, aby mieć pewność, że woda, z której korzystamy, jest czysta i zdrowa.

Czujniki, nad którymi pracuje – w porównaniu do tradycyjnych – są mniejsze, bardziej poręczne, odporne na stłuczenia i powstają z powszechnie występujących w przyrodzie pierwiastków, co czyni je tańszymi w wytwarzaniu. Opracowane w Łukasiewicz – IMIF sensory wykorzystują tlenki metali, które reagują na obecność jonów w wodzie i generują ładunek elektryczny. Warstwy takich tlenków powstają przez nakładanie techniką sitodruku, suszenie i spiekanie w piecu. Czujnik można łatwo podłączyć do układu elektronicznego, który mierzy sygnał i przesyła dane bezprzewodowo do komputera lub smartfona.  

Prestiżowe wyróżnienie 

Kilka tygodni temu Kiranmai Uppuluri wygrała konkurs Falling Walls Lab (ex aequo z Agnieszką Żuchowską z Politechniki Warszawskiej) właśnie za swoją pracę nad czujnikami wody. W gmachu głównym Politechniki Warszawskiej – podobnie jak inni finaliści – miała jedynie trzy minuty, aby zaprezentować istotę swojej pracy. Swoim pomysłem zachwyciła nie tylko jury, ale i publiczność, zdobywając również Nagrodę Publiczności. 

Falling Walls to inicjatywa powstała tuż po zburzeniu Muru Berlińskiego. Dziś to jedna z największych na świecie platform networkingowych złożonych z przedstawicieli sektora akademickiego. Ich wspólnym celem jest pokonywanie powszechnie istniejących ograniczeń. Zwycięstwo w krajowej edycji konkursu oznacza dla badaczki z Łukasiewicz – IMIF wyjazd do Berlina i udział w Falling Walls Science Summit, podczas którego świat naukowy spotyka się z biznesem, polityką i mediami z całego świata.  

Kiranmai Uppuluri

Magister Technologii i Inżynierii Środowiska na Ghent University (BE), Institute of Water Education (NL) oraz University of Chemistry & Technology (CZ). Naukowczyni w Łukasiewicz – Instytucie Mikroelektroniki i Fotoniki.

AQUASENSE to jej najważniejszy projekt w Łukasiewiczu. Polega on na produkcji czujników pH. Ma on na celu zbadanie alternatyw dla tradycyjnie stosowanych elektrod szklanych, które są nieporęczne, kruche, wymagają przechowywania na mokro i mają ograniczone możliwości miniaturyzacji. Główny nacisk kładzie się na materiały do pomiaru pH, które są bardziej rozpowszechnione niż konwencjonalnie stosowane metale z grupy platynowców, które są rzadkie i drogie zarówno pod względem ekonomicznym, jak i ekologicznym. Praktyczne zastosowanie czujników to monitorowanie jakości żywności i wody.