Energetyczna gra chemii

Któż z nas nie grał w gry planszowe? Kto nie pamięta emocji, jakie pojawiały się po każdym rzucie kostką, lub kiedy trafia liśmy pionkiem na upragnione pole czy traciliśmy kolejkę i czekaliśmy na kolejny ruch z obawą, że ktoś nas wyprzedzi... Spróbujmy wrócić do tych momentów i zagrajmy w… „energetyczną rozgryw kę”, w której dla chemii wybierzmy jak najlepszą drogę do mety, pokonując na planszy wszystkie przeszkody i wypełnia jąc postawione zadania. Czy się uda?

Wyścig się już rozpoczął, a przed branżą niełatwe wyzwanie – osiągnięcie ambit nych założeń polityki klimatyczno-energe tycznej UE i m.in. konieczność redukcji emisji CO2 . Rafineria Gdańska, podobnie jak inne zakłady przemysłowe, uznała dekarbonizację za jeden z kluczowych elementów swojej długoterminowej stra tegii. Jak podkreśla w artykule „Dekar bonizacja rafinerii. Wyzwania, regulacje i narzędzia zarządzania projektami” Szy mon Walkowski: „[…] to proces złożony i wieloaspektowy, który wymaga zaan gażowania zarówno na poziomie inwe stycji technologicznych, jak i zarządzania projektami”. Dużo o dekarbonizacji pisze również Krzysztof Zuzański z Grupy Azo ty Kędzierzyn (str. 42), który podkreśla, że priorytetem powinna być produkcja odnawialnej energii elektrycznej, a w dru giej kolejności – wytwarzanie wodoru RFNBO: „[…] ale dopiero po uzyskaniu wysokiego udziału energii odnawialnej w miksie energii elektrycznej w sieci”, co – jak zaznacza – jest kosztowną i trudną koniecznością dla niektórych obszarów dekarbonizacji.

Pojawia się więc tu na rynku ważny gracz – wodór. Obiecujący nośnik energii, zdo bywający coraz większe znaczenie w glo balnej gospodarce, co widać chociażby na przykładzie Grupy ORLEN, która (art. „Wodór. Klucz do transformacji energe tycznej?”, str. 36): „Do 2030 r. przeznaczy 7,4 mld zł na inwestycje w wodór bazu jący na odnawialnych źródłach energii i technologiach przetwarzania odpadów komunalnych”. Z kolei, cytując Andrzeja Sikorę (str. 8): „Europa na rozwój tech nologii wodorowych przeznaczyła już 80 mld euro”.

Teraz musimy podjąć decyzję, czy zo stajemy na tym polu, czy dalej rzucamy kostką, bo przecież w kontekście dążenia do zrównoważonego rozwoju i redukcji emisji CO2 nie mówi się tylko o wodorze czy technologiach OZE, ale coraz częściej słyszymy np. o metanolu czy amoniaku, któremu w tym numerze również poświę camy sporo uwagi.

Jesteśmy już blisko mety. Kto będzie wygranym? Kto zostanie w tyle? Jedno jest pewne – przewagę w tej grze zdo będą ci, którzy szybko opanują istotę „neutralności”, pozyskają finansowanie i przebudują zakład w kierunku nowych, czystych rozwiązań technologicznych. Wielka gra o polską chemię cały czas się toczy. Porozmawiajmy o niej w stycz niu, w Płocku, podczas XXXI Sympozjum CHEMIA 2025, na które już teraz serdecz nie zapraszam.

Energetyka i paliwa

Wodór

Bezpieczeństwo

Utrzymanie ruchu

Środowisko

Felieton