O tym, gdzie należy wiercić, decydują geolodzy. Po uzyskaniu wszystkich zgód i zatwierdzeń związanych z wymogami koncesyjnymi i przepisami prawa zlecenie trafi a do Zakładu Wierceń, a w nim do Działu Planowania Wierceń i Rekonstrukcji. Zlecenie zawiera lokalizację wiercenia, cel, w który należy trafi ć, i zestaw danych: cały przekrój geologiczny ze wszystkimi warstwami, jakie znajdują się na drodze do tego celu wraz z ich charakterystyką. Po otrzymaniu niezbędnych danych tworzy się plan ruchu – podstawowy dokument, który zawiera informacje potrzebne kierownikowi platformy przy prowadzeniu wierceń: konstrukcja otworu, świdry, rury okładzinowe, rodzaj płuczki, do jakiej głębokości należy ją stosować, problemy, jakie mogą wystąpić podczas wierceń czy rdzenie, jakie należy pobrać. Wszystkie te dane – i wiele innych – opisane są w załączniku do planu ruchu, czyli PGTO (projekcie geologiczno-technicznym otworu).

Morska wiertarka
Do prowadzenia wierceń na morzu stosuje się platformy lub statki wiertnicze. Nasza „wiertarka” – jak mówią o niej morscy górnicy – to platforma LOTOS PETROBALTIC, która może wykonywać otwory o głębokości do 9 000 m. Podstawowe narzędzia używane podczas wierceń to oczywiście świdry – wiercą otwory w skałach położonych głęboko pod dnem morza, na którym stoi platforma. Do napędzania świdra stosuje się górny napęd przewodu wiertniczego, czyli Top Drive. Jest to silnik elektryczny napędzający świder za pośrednictwem przewodu wiertniczego, czyli zestawu rur płuczkowych i obciążników, o długości kilku kilometrów. W trakcie wiercenia kierunkowego (otwory odchylone od pionu i poziomu) stosuje się silniki wgłębne, zainstalowane w zestawie przewodu wiertniczego nad świdrem, napędzane płuczką wiertniczą.