W tym sensie umowa TTIP może być korzystna zarówno dla europejskich konsumentów paliw silnikowych, jak i dla rafinerii. Potencjalnie największe znaczenie umowy TTIP wiąże się z sektorem chemicznym. Obecnie, z uwagi na tanią energię i tani surowiec do syntez chemicznych (w obu przypadkach – gaz ziemny ze złóż niekonwencjonalnych), europejski przemysł chemiczny nie ma szans na nawiązanie konkurencji z zakładami w Ameryce Północnej. W rezultacie obserwujemy „emigrację” europejskiego przemysłu chemicznego do Stanów Zjednoczonych, a zamiast europejskiej produkcji możemy spodziewać się narastającego importu produktów chemicznych, a w efekcie coraz większych trudności dla sektora chemicznego w Europie. Utrzymanie się tej sytuacji będzie miało w przyszłości ogromny negatywny wpływ na sytuację polskich zakładów chemicznych – problem ten obecnie dotyczy przede wszystkim wysoko przetworzonych produktów chemicznych, ale w przyszłości – jeśli obecna sytuacja na rynku gazu będzie się utrzymywać – może rozszerzyć swoje oddziaływanie również na podstawowe produkty chemiczne, jakimi są nawozy sztuczne – stanowiące gros produkcji polskich zakładów chemicznych. Porównanie kosztów produkcji amoniaku (podstawowego półproduktu do produkcji nawozów) w Stanach Zjednoczonych i Polsce – istnieje niestety taki wariant – może całkowicie pogrążyć polskie zakłady chemiczne. Wejście w życie umowy TTIP dałoby polskim (i europejskim) zakładom chemicznych dostęp do: tańszego surowca (gazu ziemnego, ale również ropy naftowej) lub tańszych półproduktów (amoniaku, metanolu), na bazie których, przy dokonaniu odpowiednich inwestycji, europejski przemysł chemiczny zyska czas i środki na dostosowanie się do nowych, czy raczej wciąż zmieniających się warunków rynkowych. Jednocześnie zmniejszy się przewaga konkurencyjna zakładów amerykańskich, co może wpłynąć na zmniejszenie migracji produkcji chemicznej za Atlantyk.

Całą wypowiedź przeczytacie w magazynie Chemia Przemysłowa 1/2016.