Promocja energii ze źródeł odnawialnych w okresie przejściowym nie powinna zagrażać dostępowi przemysłu do konkurencyjnej i niezawodnej energii, co jest dla nich kluczowym czynnikiem utrzymania naszej konkurencyjności w skali globalnej. Postulujemy, żeby wsparcie dla OZE było efektywne kosztowo, skoncentrowane na innowacjach i przyczyniało się do rzeczywistej redukcji emisji gazów cieplarnianych. Wszelkie systemy wsparcia powinny być z czasem ograniczane, by pozwolić na ukształtowanie w pełni zliberalizowanego rynku energii w UE. Należy ustanowić równe szanse wykorzystania biomasy. Wszystkie produkty wykorzystujące biomasę jako surowiec powinny konkurować w sposób neutralny technologicznie, patrząc na cały cykl życia produktów.

Kogeneracja przemysłowa (pracująca w trybie autogeneracji) pozwala odbiorcy przemysłowemu zmniejszyć koszt energii zużywanej na potrzeby procesów produkcyjnych. Niższe koszty energii przekładają się na niższe koszty produkcji i większą konkurencyjność wytwarzanych wyrobów na rynku europejskim i międzynarodowym. W efekcie, możliwy jest rozwój produkcji przemysłowej pozytywnie oddziaływujący na poziom PKB i inne istotne parametry gospodarcze państwa. Należy wesprzeć autoprodukcję energii elektrycznej z OZE i kogeneracji poprzez zwolnienie jej w pewnym zakresie z ponoszenia opłat lub kosztów oraz z części obowiązków publicznoprawnych spoczywających na wytwórcach energii elektrycznej. Podobne propozycje ułatwień dla autoproducentów OZE funkcjonujących np. w ramach tego samego zamkniętego systemu dystrybucyjnego, powinny obowiązywać w stosunku do autoprodukcji w wysokosprawnej kogeneracji. Analogicznie ułatwienia powinny wesprzeć zastosowanie magazynów energii przez energetykę przemysłową. Stymulacja rozwoju autogeneracji przemysłowej może potencjalnie zminimalizować negatywne skutki ewentualnych niedoborów dostaw energii.

Z drugiej strony głębsza analiza dowodzi, że Komisja Europejska poprzez propozycje „Pakietu Zimowego” przenosi szereg kompetencji z poziomu państw członkowskich na szczebel unijny. Arbitralne decyzje podejmowane na szczeblu centralnym nie zawsze uwzględniają lokalną specyfikę państw członkowskich, co nie może być akceptowane przy kształtowaniu strategicznych segmentów gospodarki. Istotna część propozycji stawia w bardzo trudnej sytuacji wykorzystanie węglowych jednostek wytwórczych a także biomasy. Wprowadza wiążący cel udziału biopaliw w transporcie, przy minimalnym udziale biopaliw tzw. drugiej generacji. Ogranicza istotnie prawo państw członkowskich, w szczególności w obszarze zagwarantowanej w Traktacie o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej swobody kształtowania własnej struktury paliwowej gospodarki. Standard emisyjny poniżej 550gr CO2/kwh dla rynków mocy stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa energetycznego Polski, co w kontekście strategii bezpieczeństwa energetycznego kraju opartego w ważącej części na wiele lat na zasobach własnych stanowi groźbę utraty narodowego bezpieczeństwa energetycznego.

EU ETS

Sektor chemiczny w Polsce popiera założenia unijnej polityki klimatyczno-energetycznej do 2030 r. oraz wykorzystanie systemu handlu emisjami jako głównego instrumentu w walce ze zmianami klimatu pod warunkiem jednoczesnej promocji konkurencyjności, wzrostu i zatrudnienia w krajach Unii Europejskiej. ETS musi zapewniać zbalansowane podejście: z jednej strony zrealizować cel redukcji emisji, a z drugiej - zagwarantować odpowiednią ochronę energochłonnym przedsiębiorstwom chemicznym działającym na globalnych rynkach, szczególnie zlokalizowanych w kraju, który nie może pozwolić sobie na gwałtowną dekarbonizację swojej gospodarki.

Zwrócono uwagę na najbardziej istotne kwestie, które są kluczowe do zapewnienia stabilnego rozwoju polskiego przemysłu chemicznego w procesie implementacji Dyrektywy EU ETS:

- Realna ochrona przemysłu chemicznego przed ucieczką węgla i inwestycji poza kraje Unii Europejskiej poprzez zastosowanie metodologii kalkulacji i analizy danych w ocenie ryzyka narażenia, która uwzględni jak najwięcej sektorów/podsektorów przemysłu chemicznego na liście carbon leakage.

- Wprowadzenie maksymalnej rekompensaty kosztów pośrednich dla przedsiębiorstw w Polsce na cały okres trwania systemu. Brak zharmonizowanych zasad stawia przemysł energochłonny w Polsce w niekorzystnej sytuacji wobec konkurencji z krajów unijnych, które stać na wygospodarowanie środków na ten cel. Są sektory, dla których koszty pośrednie przewyższają koszty bezpośrednie w ramach ETS, i które nie mogą przenieść ich w cenach swoich produktów bez utraty rynku.

- Aktualizacja wartości benchmarków produktowych na podstawie rzeczywistych, wiarygodnych danych, uwzględniająca specyfikę poszczególnych technologii. Aktualizacja wartości tzw. fall-back benchmarks powinna uwzględniać dostępność zasobów.

- Zapewnienie korzystnych ram wsparcia dla niskoemisyjnych innowacji procesowych i technologicznych w przemyśle chemicznym w ramach Funduszu Innowacyjności. Wybór projektów i nowych technologii powinien zakładać neutralność technologiczną i uwzględniać realne możliwości redukcji - w szczególności ograniczenia technologiczne, termo-dynamiczne (związane z emisjami procesowymi) czy surowcowe.

- Wykorzystanie Funduszu Modernizacyjnego w celu stymulowania inwestycji w niskoemisyjne projekty energetyki przemysłowej.

- Oprócz osłony przemysłów energochłonnych przed ucieczką węgla (rekompensaty kosztów pośrednich), środki ze sprzedaży uprawnień aukcyjnych powinny wesprzeć realizację kompleksowej polityki klimatycznej w Polsce – w szczególności poprzez stymulowanie popytu na termomodernizację i elektryfikację transportu. Konieczne jest przesunięcie akcentów w krajowej polityce energetyczno-klimatycznej w kierunku problemów emisyjnego przemysłu chemicznego.