Dodatkowy wymóg związany jest z ryzykiem przypadkowego wprowadzenia substancji do środowiska. Jeżeli może ono potencjalnie spowodować zanieczyszczenie, wyżej wskazana informacja powinna „określać sposób postępowania w celu ograniczenia szkód” (art. 159 ust. 2  Prawa ochrony środowiska).

Przede wszystkim jednak w art. 160 ust. 1 Prawa ochrony środowiska zabroniono wprowadzania do obrotu i ponownego wykorzystywania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska. Można to czynić tylko wówczas, gdy prawo pozwala na to wprost w samym Prawie ochrony środowiska albo w odrębnej ustawie. Mamy więc do czynienia z ogólnym zakazem, od którego co najwyżej prawo przewiduje wyjątki. Zdarza się jednak także, że prawo uszczegóławia zakaz, wprost wskazując, że pewne substancje stwarzają szczególne zagrożenie dla środowiska (tym samy usuwając w ich przypadku wątpliwości). Ma to miejsce chociażby w art. 160 ust. 2, gdzie określono, że takimi substancjami są azbest i PCB (polichlorowane bifenyle). Listę takich substancji zawiera także rozporządzenie wydawane przez Ministra Środowiska. Dziś jest to Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 grudnia 2003 r. w sprawie substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska (Dz.U. z 2003 r., nr 217, poz. 2141, ze zm.), które zawiera siedem pozycji. Niezależnie od tego, na ile prawo pozwala na obrót i wykorzystywanie poszczególnych substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska, powinny być one wykorzystywane, przemieszczane i eliminowane przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności (art. 161 ust. 1 Prawa ochrony środowiska). Prawo ochrony środowiska zakłada jednak, że substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska będą sukcesywnie eliminowane (art. 162 ust. 1 Prawa ochrony środowiska).

fot.: photogenica