Jak wynika z art. 137 Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 1232; dalej: Prawo ochrony śro-  dowiska) „przeciwdziałanie zanieczyszczeniom polega na zapobieganiu lub ograniczaniu wprowadzania do środowiska substancji lub energii”. Mowa jest tutaj co do zasady właśnie o zapobieganiu lub ograniczaniu wprowadzania do środowiska emisji. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 3 pkt 4 Prawa ochrony środowiska, przez emisje należy rozumieć substancje lub energie, które zostały wprowadzone do powietrza, wody, gleby lub ziemi w wyniku działalności człowieka, przy tym samo wprowadzenie nie musi mieć charakteru bezpośredniego, może nastąpić równie dobrze pośrednio.

Punkty krytyczne
Prawo ochrony środowiska wskazuje niejako cztery sfery aktywności ludzkiej, głównie mowa tutaj o przedsiębiorstwach, przy których pojawia się problem emisji: 1) eksploatacja instalacji i urządzeń; 2) wprowadzanie do obrotu – w tym wytwarzanie, wykorzystywanie lub transportowanie – substancji; 3) wytwarzanie produktów; 4) eksploatacja infrastruktury transportowej (dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk i portów). Z punktu widzenia przemysłu chemicznego, w tym wydobywczego, podstawowe znaczenie mają tutaj dwie pierwsze z wymienionych sfer: eksploatacja instalacji i urządzeń oraz wprowadzanie do obrotu substancji. Oczywiście nie można zawęzić aktywności poszczególnych podmiotów z interesującej nas tutaj branży wyłącznie do tych płaszczyzn. Niemniej ich kluczowe, dla tych przedsiębiorstw, znaczenie skłania nas do poświęcenia im szczególnej uwag.

Eksploatacja instalacji i urządzeń – definicje i stosowane technologie
Zacznijmy od przedstawienia w skrócie definicji. Kiedy mówimy o instalacjach, mamy co do zasady na myśli, zgodnie z art. 3 pkt 6 Prawa ochrony środowiska, budowle, a także stacjonarne urządzenia techniczne i ich zespoły, których to budowli, urządzeń lub zespołów eksploatacja może spowodować emisję. Zaznaczmy jeszcze, że aby uznać za osobną instalację zespół stacjonarnych urządzeń technicznych, muszą być one powiązane ze sobą technologicznie, a także tytułem prawnym do nich musi dysponować ten sam podmiot. Dodatkowo muszą być one położone na terenie jednego zakładu. Urządzenia zaś definiowane są w art. 3 pkt 42 Prawa ochrony środowiska jako „niestacjonarne urządzenia techniczne, w tym środki transportu”. Pozostając jeszcze przy kwestii definicji, zwróćmy uwagę, że wkrótce może pojawić się tutaj spora doza niepewności. Otóż prowadzone są dziś prace nad nową ustawą o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (druk 3151, nad projektem pracuje Sejm RP, w dniu 5 marca 2015 r. miało miejsce jego pierwsze czytanie), która ma zastąpić obowiązującą ustawę z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2011 r., nr 122, poz. 695, ze zm.).