Wojny, których bezpośrednim powodem jest ropa, wybuchają zwykle w ubogich regionach świata, hojnie obdarzonych tymi zasobami, a państwa te nie mają innych bogactw, nie osiągnęły poziomu rozwoju, gdzie ropa nie ma takiego aż znaczenia dla gospodarki i dobrobytu mieszkańców.

Pierwszą historycznie wojną między państwami o ropę był konflikt w Ameryce Południowej w latach 1932-35, między Paragwajem a Boliwią o sporną prowincję Chaco (stąd nazwa "wojna Chaco"). Dwa najbiedniejsze kraje tego kontynentu po odkryciu w tym regionie ropy naftowej ruszyły do walki. Stawka była wysoka, więc i ofiary ogromne, była to najbardziej krwawa wojna w Południowej Ameryce w XX wieku - zginęło między 50 a 80 tysięcy osób. Konfliktowi sekundowały dwa wielkie koncerny naftowe: Royal Dutch Shell wspierał Paragwaj, a Standard Oil popierał Boliwię. Po trzech latach wojny przydzielono Paragwajowi 2/3 spornego terytorium.

W 1967 r. wybuchła wojna o ropę między Nigerią a samozwańczą republiką Biafry. Była spuścizną dekolonizacji tego regionu Afryki. Brytyjczycy, gdy opuszczali kolonie, starali się zainstalować tam konflikty, osłabiające młode państwa. Podobnie czynili, opuszczając inne swoje kolonie: Indie podzielili na dwa, a nawet trzy państwa (Indie, Pakistan, Bangladesz), utworzyli państwo Izrael, kreując na Bliskim Wschodzie konflikt, trwający do dzisiaj. Także w Afryce zachodniej nie przejmowali się różnicami etnicznymi, więc i tam wybuchła wojna. 70% ropy naftowej leżało bowiem w północnej części Nigerii - Biafrze, a różnice etniczne między obu częściami nowego państwa były ogromne. Wojna przyniosła sto tysięcy ofiar wśród żołnierzy i trudną do określenia liczbę (między 500 tysięcy a 2 miliony) ofiar cywilnych. Wojska federalne zastosowały bowiem blokadę, która doprowadziła do masowego głodu, zmarły setki tysięcy Biafrańczyków.

Czysto naftową wojną była iracka inwazja na Kuwejt w 1990 r., dokonana przez Saddama Husejna. Wykorzystując spór graniczny o złoże Rumaila, zagarnął on bogate kuwejckie zasoby. Przeświadczony, że ma poparcie USA, liczył że wielki sojusznik przymknie oko na tę eskapadę. Nie przymknął, efektem był największy militarny konflikt o złoża ropy, czyli pierwsza amerykańska inwazja na Irak w 1990 r., zwana Pierwszą Wojną w Zatoce. Waszyngton uznał, że zbyt niebezpieczne jest skupienie tak potężnych zasobów ropy w rękach jednego człowieka, mimo tego że to był sojusznik Ameryki. Amerykańskie siły powietrzne, morskie i lądowe natychmiast (w ciągu dwóch tygodni) uderzyły i odbiły Kuwejt, jednak cofnęły się przed całkowitym pokonaniem Iraku. Irakijczycy zaś cofając się, podpalili szyby naftowe, z pożarami których amerykańscy specjaliści walczyli dobrych kilka lat.

Kolejna wojna o ropę w naszym wieku wybuchła w Sudanie. Zachód włożył wiele wysiłku w podział Sudanu na północny i południowy. Gdy to się dokonało w 2011 r. ropa znalazła się w nowym południowym państwie, które nie ma dostępu do morza, a rurociągi i porty, umożliwiające sprzedaż ropy - w północnym. Gdy rok później Północ zażądała absurdalnie wysokich taryf przesyłowych za ropę ($32-36 zamiast jak dotychczas jednego dolara), Południe zamiast ropy posłało wojsko. Konflikt dość szybko zakończył się porozumieniem, jednak starcia i walki regularnie powtarzają się w tym jednym z najbiedniejszych miejsc świata.

Czasami jedna ropa naftowa służy za fałszywe wytłumaczenie wojny, gdy pogłoski lub propaganda rysuje wojnę jako konflikt o zasoby, a wcale tak nie jest. Przykładem może być z jednej strony wojna w Syrii, gdzie często powtarza się mity o zasobach ropy, których do dzisiaj jednak nie odnaleziono lub potencjalnego rurociągu gazowego z Kataru do brzegu Morza Śródziemnego. Z drugiej strony przejęcie Krymu przez Rosję jest uznawane za grabież podmorskich złóż ropy Morza Czarnego, czy złóż gazu z łupków wschodniej Ukrainy. Jednak w takich sytuacjach ropa czy gaz jest tylko marginalnym czynnikiem, który może i jest nagrodą, jednak nie jest przyczyną wybuchu konfliktu.

Choć przy ataku na Libię w 2011 r. z pewnością liczono na tłuste kąski z ogromnych złóż ropy, którą wcześniej wydobywało państwo, a dochody przeznaczano na cele społeczne. Francuzi nawet w zamian za obalenie Kaddafiego, podpisali umowy z rebeliantami, że dostaną koncesję na wydobycie ropy. W tym wypadku rzeczywiście ropa mogła być potężną nagrodą (czyli "Prize", jak głosi tytuł najbardziej znanej książki o ropie naftowej Daniela Yergina, wydanej w Polsce pt. "Nafta. Władza i pieniądze"), ale nie przyczyną.

I to by było na tyle. Wojen naftowych zbyt wiele w historii nie było, ale ropa odgrywa ogromną wojnę w czasie wojny. O tym już niedługo...