Europejska sieć Operatorów Systemów Energetycznych (ENTSO-E) uznała takie zjawisko za  zagrożenie stabilności pracy sieci elektrycznych ze względu na dużą ilość podłączonych mocy. Oszacowano, że w czasie  2 godzin zaćmienia z sieci energetycznej ubędzie 35 tysięcy MW - tyle ile mocy elektrowni pracuje w Polsce. Biorąc pod uwagę że zaćmienie przypadło w godzinach przedpołudniowych  zwykłego dnia pracy, gdy zapotrzebowanie na energię jest wysokie, zjawisko wymagało szerszego przygotowania. Zachowanie równowagi między produkcją i zużyciem elektryczności jest fundamentalnym zadaniem, które kontroluje się w milisekundach.

O 9 rano sieć utraciła gwałtownie 17 Gigawatów, a później - w miarę postępującego zaciemnienia tarczy słońca przez księżyc - utrata energii słonecznej wyniosła 25 GW.

Niemcy – największy producent energii słonecznej w Europie – 38 GW mocy – doświadczyły 85-procentowego zaćmienia. Spadek mocy wynosił 15 MW, więc sięgnięto do klasycznej energetyki, węglowej, gazowej i nuklearnej. Sięgnięto także do zmagazynowanej w wodnych elektrowniach szczytowo-pompowych energii a także ograniczono w godzinach szczytu pobór w hutach aluminium. Jednak najtrudniejszym momentem nie było samo zaćmienie, ale jego zakończenie. Od 10:45 energii słonecznej w sieci zaczęło przybywać i to w tempie 3 razy szybszym niż normalnie.

We Włoszech posłużono się znacznie prostszą metodą. Tego dnia między 7:00 a 14:00 w obawie o destabilizację systemu po prostu odłączono większe instalacje słoneczne (powyżej 100 kW), łącznie zamykając 5 GW źródeł.

Dzięki przygotowaniom w każdym kraju i europejskiej koordynacji udało się zapobiec destabilizacji systemu elektrycznego. Energia słoneczna jest jak zwykle kapryśna, a klasyczne, źródła  (nieodnawialne ale kontrolowane) pomogły utrzymać sytuację w normie.

Jak wyglądał ubytek energii słonecznej w sieci europejskiej (symulacja ENTSOE)